راهیان نور

حفاظت از زبان
حضرت رسول در همه حال مراقب زبان خویش بود.ایشان در گفتاری، نقش بسیار مهم سازندگی یا ویرانگری زبان را این چنین گوشزد می کند:
زبان چنان عذابی می بیند که هیچ یک از اعضای بدن چنان رنجی نمی بیند. زبان می گوید: خداوندگارا! مرا چنان شکنجه ای دادی که هیچ عضوی را چنان رنج ندادی، علت آن چیست؟ آفریدگار پاسخ می دهد: از تو سخنی برآمد که به خاور و باختر رسید و در نتیجه آن، خون بی گناهان ریخت؛ مال هایی به ناحق گرفته شد و حرمت هایی هتک شد. پس سوگند به ارجمندی خودم، تو را چنان عذاب خواهم کرد که هیچ عضوی را چنین عذابی نکرده باشم.
در حقیقت، ایمان هیچ بنده ای پابرجا و راست نخواهد شد، مگر اینکه دلش راست شود ودلی به راه راست نخواهد رفت، جز آنکه زبان او راست شود.
یکی از لغزش های زبان، ستیزه جویی گفتاری است؛ اثبات کردن نکته ای که هیچ سودی، ندارد و ادامه این کشمکش، به کدورت ها و گسستن دوستی ها می انجامد. پس باید ریشه این درخت بی میوه را خشکاند. از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در روایتی نقل است:
من ضامن خانه ای در بالای بهشت، خانه ای در میانه بهشت و خانه ای در ورودی بهشت برای کسی هستم که ستیزه جویی گفتاری را رها کند؛ گرچه بر حق باشد.
رسول اللّه صلی الله علیه و آله در سفارشی دیگر می فرماید: «بنده به اوج ایمان نمی رسد، جز آنکه زبان خویش را نگه دارد».
از آنجا که زخم زبان به راحتی بهبود نمی یابد، مردم خود را از انسان های بدزبان و بهتان گو دور نگه می دارند؛ چنان که در روایت ها نیز آمده است. «هر آن که از زبانش بترسند، از دوزخیان است».